“Het is mijn plicht om kinderen die mij zijn toevertrouwd met aandacht te begeleiden.”
“In de complexe wereld van jeugdzorg is aandacht als brandstof. Vergelijk het met een tank op de rug van een kind die bijgevuld moet worden met nabijheid.” Deze metafoor vormt de overtuiging van de 29-jarige hulpverlener Jordi. “Als er te weinig aandacht is vanuit de hulpverlener, kunnen problemen erger worden. Dat is nooit de schuld van een kind, altijd van de hulpverlener.”
Jordi werkte zo’n zeven jaar in woongroepen met jongeren die kampen met problemen als autisme, hechtingsproblemen en trauma. Sinds vorig jaar is hij ambulant begeleider. Kinderen prijzen hem om zijn onorthodoxe benadering. Hij heeft ruime grenzen en zorgt voor verbinding, respect en vertrouwen. Jordi gelooft niet in strikte groepsregels, maar kijkt naar de specifieke behoefte van ieder kind. Hij benadrukt niet alleen te focussen op het bestrijden van diagnoses, maar om kinderen er juist mee te leren leven. “Het hoort bij het kind en dat hoeven we niet weg te poetsen.”
Verouderde protocollen
Jordi ziet het als zijn plicht om kinderen die hem zijn toevertrouwd goed te begeleiden en daarbij ook aandacht te hebben voor de ouders/verzorgers. In tegenstelling tot sommige andere jeugdzorgaanbieders moedigt zijn werkgever hem daarbij aan. Dit verschil werd eens pijnlijk duidelijk toen een jongen die Jordi jarenlang had begeleid, werd overgeplaatst. Zijn nieuwe hulpverleners slaagden er niet in contact met hem te krijgen en vroegen Jordi om hulp. Zijn advies werd genegeerd. “De organisatie gaf hem straf en hij mocht niet meer met mij, als vertrouwenspersoon, bellen. Het maakte de jongen kapot. Hij ontspoorde en belandde weer op het criminele pad. De investering in de relatie was voor niets geweest. Hij had niets meer om het voor te doen.”
Intensief contact
Jordi houdt intensief contact met jongeren die hij ondersteunt. Zo stuurt hij regelmatig berichten en ging hij bijvoorbeeld mee naar een uitvaart van een moeder. Ook nam hij eens een jarige mee naar een voetbalwedstrijd. Jordi wil het gevoel blijven geven dat jongeren er niet alleen voor staan. Dat wordt gewaardeerd. Een moeder vertelde Jordi laatst dat hij van alle hulpverleners de enige is die zich nog om haar zoon bekommerd. “Dat is natuurlijk een groot compliment, maar ik vind het vooral schrijnend. Het laat zien hoe slecht het is gesteld met de zorg.”
Cultuurverandering
Aandacht is in jeugdzorg nog te vaak bijzaak. Daarom roept Jordi op tot een cultuurverandering. “Kijk je niet naar wat een kind echt nodig heeft, dan komen ze meer beschadigd uit de jeugdzorg dan ze erin gingen. Hulpverleners kunnen dit veranderen, zij zijn het belangrijkste instrument. Dat is niet altijd makkelijk. Daarom is hulp van de jeugdhulpaanbieder en gemeenten hard nodig.”
In gesprek over aandachtsvolle jeugdzorg
Kinderen in jeugdzorg worden te weinig gezien en gehoord. Doe jij als hulpverlener genoeg om dit te veranderen? Daag jezelf en collega’s uit hierover te praten. Vraag nu het werkpakket aan met boeiende video's en prikkelende gesprekskaarten. Maak samen van aandacht geen bijzaak, maar hoofdzaak.