Het verhaal van ervaringsdeskundige Roshenteli

"Kinderen moeten het gevoel hebben dat ze er altijd mogen zijn, ook in moeilijke tijden”

Roshenteli (18) voelt nog steeds pijn door haar directe uithuisplaatsing na de geboorte en het moeizame contact met haar moeder. Ondanks dat straalt ze als ze praat over haar nieuwe thuis bij een pleeggezin. Haar pleegouders gaven haar niet alleen een dak boven het hoofd, maar ook een overvloed aan aandacht en begrip. “Ik besef dat niet alle kinderen zo’n geluk hebben”, voegt Roshenteli snel toe.

Roshenteli begint haar verhaal met lof voor de pleegouders die haar liefdevol opvoeden. Met schitterende ogen deelt ze hun onvoorwaardelijke betrokkenheid, niet alleen bij alledaagse zaken. Ook andere hulpverleners deden wat Roshenteli nodig had. "Vanaf mijn 12e betrokken ze me bij gesprekken, gaven keuzes en bespraken altijd de vervolgstap met mij." Ze voelde zich nauw betrokken bij elke genomen beslissing. “De aandacht richtte zich niet alleen op mijn problemen, maar ook op wie ik als individu ben. Ik werd aangemoedigd om mijn talenten te ontwikkelen, mijn hobby's te verkennen en te doen wat echt bij mij past."

Een opvallende steunpilaar in Roshenteli's verhaal is haar eerste voogd. Dit wordt duidelijk wanneer ze besluit te stoppen met haar middelbare school. "Ik wilde niet meer gaan, werd gepest en buitengesloten." Haar voogd spande zich enorm in om Roshenteli over te plaatsen naar een school die beter bij haar past. "Waar ik mijn eigen rooster kon bepalen en een gestructureerde omgeving had. Er is alles aan gedaan om uitval te voorkomen." 

Vier voogden in een jaar

Toch verliep in de jeugdzorg niet alles vlekkeloos. Ze had in één jaar maar liefst vier verschillende voogden, waardoor ze zich vaak als een 'probleemkind' voelde. Het hebben van een dossier maakte het voor haar moeilijk om zich naar hen open te stellen. "Ik verborg mijn pijnlijke punten, omdat ik dacht dat ze mij al kenden op basis van het dossier.” Roshenteli stelt zichzelf hardop de vraag waarom kinderen geen dossier ontvangen over een hulpverlener? “Het zou fijn zijn om te weten of iemand huisdieren heeft, wat hun hobby's zijn en of ze van chillen met pizza op de bank houden. Dan wordt het ook makkelijker om een (vertrouwens)band op te bouwen."

Toekomst

Ondanks haar positieve ervaringen benadrukt Roshenteli dat er nog veel werk aan de winkel is voor een aandachtsvolle jeugdzorg. "Hulpverleners hebben te maken met een hoge werkdruk en lijken soms gehaast lijstjes af te werken, waardoor positieve aspecten en persoonlijke interesses over het hoofd worden gezien." Roshenteli pleit ervoor dat hulpverleners niet alleen problemen identificeren, maar ook bijdragen aan de ontwikkeling van elke unieke persoonlijkheid. "Kinderen moeten het gevoel hebben dat ze er altijd mogen zijn, zelfs in moeilijke tijden, met een hoopvolle toekomst in het verschiet."

Om hulpverleners te ontlasten, benadrukt Roshenteli het belang van meer onderling contact tussen jongeren, zoals bij de 'Hoe overleef ik mijn pleegouders'-groep waar ze naartoe ging. "Het helpt soms ook al als kinderen beseffen dat ze niet alleen zijn. Of om als uitlaatklep even samen muziek te maken of met elkaar te koken. "