Kerstverhaal Milan

IK VOELDE ME EIGENLIJK BEST WEL EENZAAM MET KERSTMIS

Zolang ik me kan herinneren heb ik thuis een zorgrol op me moeten nemen. Dat was best wel zwaar. Op een gegeven moment zag Jeugdzorg dat ook en ben ik uit huis geplaatst. Eigenlijk te laat, want ik was toen al 16. Ik kwam in een leefgroep terecht en dat was natuurlijk vreemd, vooral met de feestdagen. 

Als klein kindje keek ik erg uit naar Kerstmis; een mooie boom, meehelpen met het kerstdiner, met de familie samen zijn. Maar in de loop der jaren werd het minder gezellig en toen ik op de groep terecht kwam, voelde ik me eigenlijk alleen maar eenzaam met kerst. We hadden wel een kerstboom op de groep, maar daar hingen slechts een paar ballen en lichtjes in en verder was er helemaal geen versiering. Geen kaarsjes of slingers. Het was een kale boel. Die eerste Kerstmis was ik met kerstavond én eerste kerstdag op de groep. Er werd gepraat over een kerstdiner, maar uiteindelijk was er geen budget voor en waren we met te weinig jongeren. 

MilanMet chips en drinken een film kijken
Ik en nog twee jongeren waren er met nog, de rest ging wel naar familie. We zijn toen maar met z’n drieën op de kamer gaan zitten, met chips en drinken en we hebben een film gekeken. Het was een avond als zoveel avonden. En dat is toch wel treurig met kerstavond. Ik voelde me best wel eenzaam. Dat zou anders moeten, ook voor al die kleintjes die nu nog in de opvang wonen. Het is al erg genoeg dat ze niet thuis kunnen wonen, geef ze dan in ieder geval een beetje gezelligheid met de kerst. Als je samen een kerststukje maakt bijvoorbeeld met een kop warme chocolademelk erbij; dan voel je die warmte al. Dan voel je je niet eenzaam, dan ben je samen. En daar draait het uiteindelijk om.

Gun jij kinderen als Milan een Onvergetelijke Kerst(box)?

Doe mee en doneer

kerst doneren

Vrijwilliger worden

bij Het Vergeten Kind?

Meld je aan

EEn FIJNE
kerst

Deze activiteiten maakt jouw donatie mogelijk 

Lees welke