Het Vergeten Kind pleit voor naamswijziging Jeugdzorg naar Gezinszorg
29 augustus 2021
Onderzoek wijst uit: “Uit huis geplaatste kinderen verliezen contact met ouders, familie en vrienden”
Kinderen die niet meer thuis kunnen wonen, verliezen vaak het contact met een of meerdere personen die belangrijk voor hen zijn. Uit huis geplaatste kinderen zijn afhankelijk van hulpverleners voor het contact met hun ouders, familie en vriendjes. Hulpverleners hebben te weinig tijd om dat waar te maken, of hebben vooroordelen over het sociale netwerk van een kind en werken er niet mee samen. Dit blijkt uit onderzoek* van Stichting Het Vergeten Kind. Daarom pleiten we ervoor om de naam Jeugdzorg te wijzigen naar Gezinszorg.
De meeste kinderen verliezen door hun uithuisplaatsing contact met minstens één iemand die belangrijk voor hen is (56%). Dat blijkt uit onderzoek onder 72 kinderen en 15 hulpverleners. Kinderen voelen zich er schuldig over, verdrietig of alleen. Mika (18 jaar) vertelt: “Ik heb een jaar lang met niemand contact gehad, buiten mijn moeder om, omdat ik een paar steden verderop uit huis was geplaatst.” Schokkend, want een van de doelen van de decentralisatie van de jeugdzorg was juist dat kinderen dicht bij huis op kunnen groeien, met hun eigen netwerk om zich heen.
Dat kinderen toch het contact kwijtraken met mensen die belangrijk voor hen zijn, komt volgens hulpverleners doordat (sommige) collega-hulpverleners de ouders en familie van kinderen veroordelen, niet serieus nemen en niet met hen willen samenwerken. Tegelijkertijd hebben andere, welwillende hulpverleners te weinig tijd en een te grote werklast. Ook komt het voor dat wachttijden voor een begeleide omgangsregeling zo lang zijn, dat ouders en kinderen elkaar maandenlang niet kunnen zien.
We dringen aan op een andere aanpak. We roepen alle sociale opleidingen op om binnen 3 jaar hun curriculum zo in te richten dat er meer aandacht is voor het opbouwen van een gelijkwaardige samenwerking met ouders en netwerk van het kind. Ook bestuurders en beleidsmakers moeten hulpverleners meer tijd geven voor dit essentiële deel van hun werk.
