Stop het doorplaatsen van kinderen in jeugdzorg!
Help mee een vuist te maken richting politici en beleidsmakers. Teken nu ons protest!
“Ik liep elke dag op mijn tenen, bang om een misstap te maken en weer weg te moeten”, vertelt de 19-jarige Wilco. Op zijn twaalfde kwam hij in aanraking met jeugdzorg vanwege een onveilige thuissituatie. Hij werd met spoed uit huis geplaatst. De afgelopen zes jaar woonde hij op vijf verschillende plekken. “Telkens als ik begon te wennen aan een plek, vrienden maakte of me ergens thuis voelde, werd ik ineens overgeplaatst.”
Het verlies van contact met familie en vrienden vormt een rode draad in Wilco’s verhaal. Door geheime plaatsingen en nieuwe woonplekken ver weg van zijn geboortestad voelde Wilco zich eenzaam. “Als ik een keer mocht bellen, gebeurde dat altijd onder toezicht van een begeleider”, vertelt Wilco met een terneergeslagen blik.
En nieuwe vrienden maken? Dat leek zinloos. “Het constante doorplaatsen maakte het bijna onmogelijk om mij ergens thuis te voelen of mensen toe te laten”, legt hij uit. Hij durfde geen nieuwe vriendschappen aan te gaan, bang dat hij ze toch weer zou verliezen. En dat sijpelt door tot de dag van vandaag. “Ik vind het nog steeds lastig vrienden te maken en relaties aan te gaan.”
Het constante doorplaatsen maakte het bijna onmogelijk om mij ergens thuis te voelen of mensen toe te laten”
Leven met de rem erop
Wilco deed wat er van hem verwacht werd. Hij wilde geen misstap begaan omdat hij vreesde dat dat ervoor zou zorgen dat alles wat hij had opgebouwd, van hem werd afgenomen. Hij leefde met de rem erop.
Wilco wil beleidsmakers laten inzien wat het betekent om steeds opnieuw te moeten beginnen. “Hoe zou jij je voelen als je telkens weer je leven opnieuw moest opbouwen, net als je denkt dat je eindelijk ergens op je plek bent?”
Stressbestendig in de horeca
Wilco heeft een flinke schoolachterstand, veroorzaakt door het continu doorplaatsen en zelfs door geheime plaatsingen waarbij naar school gaan onmogelijk was. Ondanks dat heeft hij grote ambities. Zijn droom? Zijn eigen horecazaak openen. “Ik ben inmiddels goed in presteren onder stress”, grapt hij met een knipoog. Wilco zit nu in het eerste jaar van de opleiding Horecamanagement en is vastbesloten dit succesvol af te ronden.
Toen een docent zich zorgen om Wilco maakte en vroeg wat er aan de hand was, woog Wilco nauwkeurig zijn woorden af. Zijn gedachten waren gericht op één ding: wat als ik te veel vertel? Wat als mijn eerlijkheid ervoor zorgt dat ik weer moet verhuizen? Dat ik opnieuw alles verlies – mijn school, mijn vrienden, mijn plek? “Dus hield ik mijn problemen voor mijzelf en zette een masker op.”
Hoe zou jij je voelen als je telkens weer je leven opnieuw moest opbouwen, net als je denkt dat je eindelijk ergens op je plek bent?”
En zo volgen vele voorbeelden. Een andere dag, een ander moment. Wilco had een personeelsfeest met zijn collega’s. Zoals zoveel jongeren had hij wat te veel gedronken. Hij werd door zijn collega’s veilig naar zijn woongroep gebracht. Bij binnenkomst kon hij maar één ding zeggen. Hij keek zijn begeleiders angstig aan en vroeg: “Ik hoef nu toch zeker niet weg hè?”
Verlangen naar stabiliteit
Wilco verlangde naar een plek waar hij langere tijd kon blijven, waar hij zich veilig kon voelen en een sociaal leven kon opbouwen. Voor hem te laat, maar hij hoopt dat andere kinderen met jeugdzorg dit wel kunnen ervaren. “Doorverhuizen is belachelijk en schadelijk”, zegt Wilco stellig. Volgens hem moet elke plaatsing gericht zijn op stabiliteit.
Stop het doorplaatsen van kinderen in jeugdzorg!
Wil jij ook dat ieder kind kan rekenen op geborgenheid en een stabiel thuis? Teken dan ons protest.
