Kinderen die steeds moeten verhuizen, voelen zich bijna nergens meer thuis. Dat weten Stacey en Chanelle – beiden 11 jaar en uit huis geplaatst – maar al te goed. Ze ontmoetten elkaar in een woongroep en er ontstond een vriendschap die het leven fijner maakt. Als echte vriendinnen kwamen Stacey en Chanelle naar Heppie Factory.
Stacey werd op haar vijfde uit huis geplaatst en sindsdien verhuisde ze van plek naar plek. “Elke keer weer nieuwe mensen leren kennen… Op een gegeven moment dacht ik: ik maak geen vrienden meer, want ik moet toch weer weg.” Chanelle knikt begrijpend. Ook zij heeft moeite met vriendschappen. “Mensen gingen altijd weg, dus ik dacht: waarom zou ik nog iemand vertrouwen?” Ze worstelt met verlatingsangst en vertrouwensproblemen, wat het voor haar lastig maakt om zich open te stellen voor anderen.
Maar in de woongroep waar ze nu verblijven, hebben Stacey en Chanelle elkaar gevonden. “Chanelle voelt echt als een vriendin,” vertelt Stacey glimlachend. Samen hebben ze een manier gevonden om de dagen leuker te maken. “We dansen, zingen en als het donker is, schijnen we met zaklampen naar elkaar. Al vindt de groepsleiding dat natuurlijk niet zo leuk,” zegt Chanelle met een ondeugende blik in haar ogen.
Elke keer weer nieuwe mensen leren kennen… Op een gegeven moment dacht ik: ik maak geen vrienden meer, want ik moet toch weer weg.”
Stacey (11)
Abrupt uit huis geplaatst
De uithuisplaatsing van beide meisjes kwam als een donderslag bij heldere hemel. Zonder waarschuwing werden ze elk uit hun vertrouwde omgeving gehaald. “Mijn zusje werd als eerste uit haar kamer gehaald en ik kon niet eens ‘doei’ zeggen,” herinnert Stacey zich. Voor Chanelle, die maanden om hulp vroeg, is het nog maar twee maanden geleden: “Ik lag rustig in bed toen ze mij zomaar weghaalden. Als ik eerder de hulp kreeg waar ik om vroeg, was dit niet nodig geweest.”
Ik lag rustig in bed toen ze mij zomaar weghaalden. Als ik eerder de hulp kreeg waar ik om vroeg, was dit niet nodig geweest.”
Chanelle (11)
Stacey woont nu al twee jaar in de woongroep en het voelt inmiddels als ‘een soort van thuis’. Toch blijft de angst voor een nieuwe doorplaatsing knagen. “Verhuizen vind ik echt lastig. Ik kom steeds weer op plekken waar ik niemand ken, en vaak zonder mijn zusje. Uiteindelijk woonden we samen, maar niet voor lang. Daarna werden we weer uit elkaar gehaald.”
Lichtpuntjes
Chanelle is eerlijk: “Het is hier gewoon niet fijn, het voelt zo anders dan thuis.” Ze mist haar moeder en haar beste vriendin. Maar ondanks alles zijn er ook leuke momenten. Zo gingen ze laatst naar een trampolinepark en binnenkort staat de Heppie Factory van Het Vergeten Kind op de planning. “Heppie Factory is belangrijk omdat je daar echt even je zorgen kunt vergeten,” zegt Chanelle enthousiast.
Heppie Factory is belangrijk omdat je daar echt even je zorgen kunt vergeten.”
Chanelle (11)
En dan is het zover. De gezichten van de meisjes stralen van blijdschap bij Heppie Factory. “Het is hier zó gezellig, en mijn haar is prachtig gedaan!” roept Stacey vrolijk. Chanelle glimt van trots wanneer zanger Bizzey haar hartje afmaakt in het publiek. Tijdens de meet-and-greet met hem straalt ze helemaal.
Toekomst
Op school en in therapie werken Stacey en Chanelle aan hun toekomst. “Ik denk dat de therapie mij echt gaat helpen,” zegt Chanelle optimistisch. Stacey merkt dat ze steeds meer praat over haar gevoelens, iets wat ze moeilijk vindt. “En ik leer begeleiders weer te vertrouwen.” Deze positieve ontwikkelingen en de blije momenten geven de meisjes weer het zelfvertrouwen om vooruit te kijken. Stap voor stap komen ze er wel.
