“Als ik aan dat moment terugdenk voel ik weer de angst en de onmacht bij me opkomen.” Marieke (46) raakt zichtbaar geëmotioneerd als ze vertelt over de periode uit haar leven dat haar ouders gingen scheiden en de traumatische kinderjaren die daarop volgden. Ze was 9 jaar oud toen haar tot dan toe onbezorgde kindertijd ineens veranderde in een traumatische ervaring waar ze tot op de dag vandaag, 37 jaar later, de gevolgen van ervaart. 

Marieke heeft lang getwijfeld of ze haar verhaal nu wil vertellen. Praten over haar verleden maakt veel emoties bij haar los. 

Omdat ik nu weer mijn verhaal vertel, weet ik dat ik daar de komende dagen last van heb. Toch vertel ik het omdat ik hoop dat ik de vergeten kinderen van nu er mee kan helpen.” 

Marieke groeit op in Doetinchem en is het tweede kind uit een gezin met vier kinderen. “Mijn herinneringen aan de periode voordat mijn ouders scheidden zijn die van onbezorgde jeugd. In de beleving die ik als kind had, waren we een normaal gezin.”

Haar leven verandert abrupt als hun ouders gaan scheiden. “Voor mij als 9 jarig meisje kwam dit als een grote verrassing. Hoe kun je dit zien aankomen als je nog zo jong bent?”

Na de scheiding blijft Marieke uiteindelijk bij haar moeder wonen. Er komt een gezinsvoogd maar die richt haar hulp alleen op moeder. “Er werd niet naar ons om gekeken. Daar ging het dus al fout. Niemand hield rekening met ons, niemand gaf ons aandacht. Er was alleen aandacht voor mijn moeder. Ik kan me ook niks van de gezinsvoogden die we hebben gehad herinneren. Dat zegt denk ik al genoeg.” 

Niet veel later belandt Marieke geheel onverwachts in een pleeggezin. “Dat was een hele heftige ervaring die me voor de rest van m’n leven heeft getekend. ’s Avonds stonden er ineens tassen klaar en werden we door mijn moeder en een buurman weggebracht naar een pleeggezin. We werden compleet overrompeld en er werd ons niks uitgelegd. Ik ben die avond en de dagen erna zó bang geweest maar ook zo boos.” 

Na het pleeggezin wordt Marieke nog een paar keer doorgeplaatst. Zo zat ze met haar moeder en zussen tijdelijk in een vrouwenopvang en later nog in een kindertehuis. Vanaf haar 13^de ging ze bij haar vader wonen, wat zorgde voor wat meer rust. 

Het iedere keer verhuizen maakt je onzeker. Nergens durfde ik meer vrienden te maken. Altijd was er de angst dat ik ieder moment weer weg moest.”

De ervaringen als kind hebben het leven van Marieke getekend. Eenmaal volwassen stopte Marieke haar verleden weg. Ze liep ervoor weg. Vriendjes had ze wel maar zodra het te serieus was, stootte ze ze af. “Ik ben nu, ruim 30 jaar later, nog steeds bang om teleurgesteld te worden. Ik vind het ook nu nog moeilijk om vriendschappen aan te gaan.”

Enkele jaren geleden besloot ze om toch met haar jeugdtrauma aan de slag te gaan. “Vergeten kun je het nooit maar ik heb wel geleerd om ermee om te gaan. Ik ben nog steeds bang om teleurgesteld te worden. Ook kan ik heel kil zijn. Zodra het voor mij een klein beetje niet goed voelt, kies ik voor mezelf en gooi ik de deur voor een ander heel hard dicht.”

Marieke kan niet begrijpen dat er bijna 40 jaar na haar traumatische ervaringen nog steeds kinderen in Nederland zijn die dezelfde ervaringen moeten meemaken. “Er is niks veranderd. Tegenwoordig zitten kinderen nog steeds hetzelfde systeem. Een systeem waarin niet het kind centraal staat. Het is onbegrijpelijk, we zijn 37 jaar verder.”

Haar traumatische jeugdervaringen hebben op een andere manier ook invloed op haar “Ik heb mijn kinderjaren voor een groot deel doorgebracht zonder echte liefde en echte aandacht te voelen. Dat is iets wat ik nu anderen heel graag geef. Het gaat om de kleine momenten van aandacht die zoveel kunnen betekenen.
Daarom is Het Vergeten Kind zo belangrijk voor kinderen en jongeren die een moeilijke thuissituatie hebben. De vakanties, de dagjes weg die zij kinderen geven lijken zo klein en makkelijk maar de impact voor deze kinderen is zo enorm groot. Kinderen gewoon even kind laten zijn. Ik heb dit als kind niet kunnen ervaren.”