“Zonder de juiste aandacht, komt een kind beschadigder uit jeugdzorg.”
Op haar twaalfde verliet Kira haar ongezonde thuissituatie. Toen jeugdzorg haar na meerdere meldingen van Veilig Thuis uit huis plaatste, verwachtte ze een plek waar ze werd begrepen, gehoord en gezien. Maar al snel ontdekte ze dat het tegendeel waar was.
De 16-jarige Kira beschrijft haar ervaring met aandacht in jeugdzorg als koud, eenzaam en niet op maat. De nadruk lag op problemen en straffen, in plaats van op de behoefte van elk kind. "Het gebrek aan aandacht heeft mij beschadigd en gekwetst. Ik was veel alleen en had het gevoel dat ik op niemand kon terugvallen."
Gestraft
Kira worstelde met zichzelf en had extra hulp nodig vanwege haar eetstoornis en PTSS. De andere jongeren vonden dat lastig en er ontstond een conflict. Uiteindelijk plaatsten ze Kira over naar een andere groep. Daar voelde ze zich eenzaam. “Ik werd gestraft voor iets wat ik niet had gedaan. Ik had gehoopt dat als het moeilijk werd, hulpverleners naast mij zouden blijven staan.”
Kira belandde in een neerwaartse spiraal. Op momenten van zelfbeschadiging mocht ze bijvoorbeeld een lange periode niet alleen op haar kamer blijven, zelfs niet als het beter met haar ging. “Hulpverleners hadden kunnen zien dat ik opknapte, maar dat vertrouwen kreeg ik niet. Als ik naar boven ging, dachten ze dat ik mezelf zou beschadigen.”
Knuffel
Toch kent Kira ook positieve momenten van aandacht, zelfs op de meest vreselijke momenten. “Ik zat tweeëntwintig dagen in isolatie. Een afschuwelijke periode die ik nooit meer zal vergeten. Toch probeerden hulpverleners er het beste van te maken. Ze deden soms dansjes om me op te vrolijken en gaven me een knuffel. Toen ik die in een boze bui kapot trok, repareerde een hulpverlener hem zonder het te rapporteren. Dit moment betekent nog steeds veel voor me.”
Boekjes
Toch overheersen de negatieve ervaringen voor Kira. “Hulpverleners werkten vanuit de boekjes. De zorg was niet afgestemd op wat ik nodig had. Maar dat kun je hulpverleners niet altijd kwalijk nemen. Dit heeft ook te maken met opleiding. Hulpverleners weten veel over gedragsproblemen, maar niet hoe ze het beste aandacht aan kinderen kunnen geven.”
Nieuwe trauma’s
Kira's jeugdzorgtraject verliep anders dan ze had gehoopt. “Nu zit ik opgescheept met nieuwe trauma’s. Mijn nachtmerries en herbelevingen zijn erger geworden. Aandacht is een basisbehoefte en als deze niet thuis kan worden vervuld, moet jeugdzorg hiervoor zorgen. Gebeurt dit niet dan kan een kind beschadigder uit jeugdzorg komen. Dat kan ik beamen.”