“Ik had nog nooit een suïcidepoging gedaan, totdat ik in de jeugdzorg kwam.”

Het leven van de 18-jarige Evita is getekend door een onhoudbare thuissituatie. Ze belandde in de jeugdzorg, waar ze niet werd gezien en gehoord. De juiste aandacht had volgens Evita trauma’s kunnen voorkomen.

In drie jaar tijd heeft Evita op zeventien verschillende plekken gewoond. Op de meeste plekken voelde ze zich zelden serieus genomen. Voor Evita betekent oprechte aandacht dat iemand zijn best doet om haar te begrijpen, naast haar staat en haar dat laat weten. "Er was één werkwijze voor alle kinderen, terwijl we allemaal wat anders nodig hadden. Het gesprek hierover aangaan was nauwelijks mogelijk.”

Rook verdrijven

De focus lag bij Evita voortdurend op hoe ‘slecht’ haar gedrag was. “Het voelde alsof mijn huis in brand stond en de hulpverleners slechts de rook wilden verdrijven.” Wanneer er spanning was, kwamen hulpverleners vaak met standaardvragen of ze al gewandeld of getekend had. Terwijl Evita op zo’n moment niets liever wilde dan iemand die hielp om veiligheid te creëren. “Waarom is een hulpverlener vaak zo druk met regels? Ze kunnen ook zeggen: ik vind het zo naar voor je. Kom we gaan even zitten en drinken een kop thee. Dat kost niks en is een grote verandering.”

Grote gevolgen

Het gebrek aan aandacht liet diepe sporen na. Evita voelde zich vaak eenzaam en kreeg een nog negatiever zelfbeeld. Haar wantrouwen naar anderen groeide meer en meer. “Ik had voortdurend het gevoel dat mensen boos werden en me zouden verlaten, straffen of zelfs opsluiten.” Evita takelde compleet af en deed zelfs een suïcidepoging. “Ik had dit nog nooit gedaan, totdat ik in de jeugdzorg kwam.”

Cultuurverandering

Volgens Evita ligt de oplossing niet alleen in tijd en geld. Of die ene hulpverlener die het anders durft te doen. Ze vindt dat hulpverleners structureel anders met kinderen moeten omgaan. “Het begint met hun houding. Hulpverleners hebben dit werk hopelijk gekozen met liefde en passie. Denk na over die motivatie en wat een kind werkelijk nodig heeft. Nu heb ik gelukkig een goede behandelaar. Er is geen vastomlijnd plan en mijn autonomie staat voorop.”

Trauma’s verdubbelen

Als er nu niets gebeurt om aandacht in jeugdzorg te verbeteren, zal de situatie van veel kinderen alleen maar slechter worden, denkt Evita. “De juiste aandacht in jeugdzorg had de helft van mijn trauma’s kunnen voorkomen. Het had me nieuwe ervaringen kunnen bieden en laten zien dat het ergens anders wel veilig is. Ik had kunnen ervaren dat ik ertoe doe, maar het tegenovergestelde is gebeurd.”