“Hoe dat voelt? Dat je het niet waard bent om je beter te mogen voelen.” Het is de harde realiteit waar de nu 18-jarige Sam tijdens zijn tienerjaren dag in, dag uit tegen vocht. Zijn beschermd wonen werd getekend door constant veranderende gezichten: Sam ging van hulpverlener naar hulpverlener. Nu hij zelfstandig op kamers woont, merkt hij dat dit diepe sporen heeft nagelaten. “Ik ben bang dat mensen mij verlaten, omdat mijn verhaal teveel is. Dat ik te moeilijk ben.”

Volledig alleen op de wereld

Wisselende hulpverleners zijn niet goed voor het herstel en de ontwikkeling van kinderen. Het opnieuw leren vertrouwen is psychisch zwaar. “Ik had enorme moeite met die wisselingen, want ik was constant bezig met mijzelf te introduceren. Als ik eindelijk iemand vertrouwde, ging diegene vervolgens weer weg, voordat ik daar klaar voor was”, vertelt Sam.

Als ik eindelijk iemand vertrouwde, ging diegene vervolgens weer weg, voordat ik daar klaar voor was.”

Beloftes werden met voeten getreden. Teams en hulpverleners zouden blijven of ‘voorlopig niet weggaan’. Welnee, zo weet Sam uit ervaring. Drie persoonlijk begeleiders binnen vijf maanden, dat was de dagelijkse praktijk. De angst om verlaten te worden als je eindelijk wel eens een klik had, vrat aan hem. Sam voelde altijd precies aan wanneer het moment van stoppen daar was. Geen tijd om het te verwerken, laat staan afscheid te nemen. “Ik stond volledig alleen op de wereld.”

Minder hulpverleners = sneller stappen maken

“Ik verloor het vertrouwen in andere mensen én mijzelf. Bij elke keer doorplaatsen werd ik bestempeld als complex en lastig. Ik ben niet meer te helpen, dacht ik dan. En ik mag niet om hulp vragen, want ik ben het blijkbaar niet waard.” Sam hekelt de massale inzet van zzp’ers die in zijn ogen vaak helemaal geen ervaring of kunde hadden om op beschermd wonen te werken. Hij werd steeds geconfronteerd met dingen die niet volgens afspraak en schema liepen. “Ik heb daardoor nog meer schade opgelopen. Ik had daar niemand die ik kon vertrouwen. Niemand. Met minder hulpverleners had ik zeker sneller stappen kunnen maken.”

Met minder hulpverleners had ik zeker sneller stappen kunnen maken.”

Het dreunt nog steeds door

Nog geregeld gaan nu de ‘paniek- en alarmbellen’ af, zoals Sam dat noemt. Als hij denkt dat zijn omgeving hem te moeilijk zal vinden. Hij heeft dan ook moeite om een band op te bouwen met docenten, vrienden en andere mensen die hem willen helpen. “Ik maak mij dan klein, zodat ik voor niemand opval. Of ik doe mij voor als iemand die ik niet ben in de hoop dat ze bij mij zullen blijven. Of ik sluit mij juist voor alles en iedereen af en bouw een muur om mijzelf op.”

Sam weet precies waar het fout gaat. In multidisciplinaire overleggen in grotere instellingen – zo legt hij uit – ‘ben je meer een soort factuurnummer’. Jouw casus wordt besproken en mensen die jou niet kennen geven advies. “En er wordt niet eens aan ons gevraagd wat wij zouden vinden. We hebben veel meer door dan jullie denken. Luister naar wat wij te zeggen hebben.”