Het Vergeten Kind denkt mee
Onder mij woont een gezin met een jongetje van 8 jaar. Ik hoor erg vaak geschreeuw en gehuil. Ik vraag me af of het wel goed gaat met het kind. Wat kan ik doen?”
Sinds een paar maanden woont er onder mij een gezin met een jongetje van ongeveer acht jaar. Regelmatig hoor ik luid geschreeuw, gebonk en gehuil. Het gebeurt op allerlei momenten, ook laat op de avond. Soms klinkt het alsof hij wordt uitgescholden. Ik maak me zorgen, maar ik weet niet wat er precies speelt en wil geen onterechte conclusies trekken. Wat kan — of moet — ik doen als bezorgde buur?
Twee experts geven antwoord:
Wat een mooie basishouding heeft deze bovenbuurvrouw. Je voelt de voorzichtigheid van haar overwegingen, de ruimte voor andere conclusies en dus een bewustzijn dat haar
eigen mening gebaseerd is op een onvolledig beeld.
Ik ben ooit in de crisisdienst gebeld door twee wijkteammedewerkers. Een vader had hen verteld dat hij zijn kind soms sloeg. Ze waren een beetje van slag en wisten niet goed wat zij moesten doen met deze informatie. Moest er meer hulp komen of moest er een melding gedaan worden bij Veilig Thuis? Eigenlijk twijfelden ze hoe met deze vader om te gaan.
Ik heb ze geadviseerd om hem te complimenteren, want dit was een vader die open was. Blijkbaar vertrouwde hij hen genoeg om dit te delen. De wijkteammedewerkers beseften niet dat dit hen hielp om, naast eventuele processtappen, die positie van verbinding weer op te zoeken.
Tegen deze buurvrouw zou ik zeggen: ga er gewoon eens naartoe wanneer je zelf voldoende rust en moed er vaart. Bel met Veilig Thuis* voor tips en eventuele vervolgstappen. Als het niet je bedoeling is om te kwetsen of te veroordelen, gebeurt dat ook niet. Voelt de ander zich wel gekwetst of veroordeeld, dan ligt dat bij de ander. Ik hoop dat deze buurvrouw en jeugdprofessionals dit willen onthouden: zet de wil om te verbinden voorop, hoe moeilijk of spannend de inhoud ook is. – Jan Pieter Meijer
Jan Pieter Meijer
is na zeventien jaar jeugdbescherming en crisisdienst gaan werken bij het Ondersteuningsteam Uithuisplaatsingen
Toeslagenaffaire. Hij kent de jeugdzorg en inmiddels ook het perspectief van vele ouders en jongeren die ermee te maken hebben.
Wat goed dat je dit signaleert en iets met je zorgen wilt doen. De dingen die je hoort, kunnen een signaal zijn dat er iets niet goed gaat. Het is belangrijk om geen aannames te doen, daarom is het waardevol om eerst op een rustige manier contact proberen te maken met je onderburen. Geef aan wat je hebt opgemerkt — houd het bij de feiten en vermijd beschuldigingen. Je kunt ook vragen of je iets kunt betekenen, eventueel ook praktisch. Verbinding zoeken is hierbij de sleutel.
Ook kun je je zorgen bespreken met andere buren. Misschien herkennen zij iets of kunnen jullie samen nadenken over een passende aanpak.
Lukt contact maken niet of blijf je je zorgen maken? Dan kun je altijd (anoniem) bellen met Veilig Thuis. Zij luisteren naar je verhaal, denken mee en geven advies over mogelijke
vervolgstappen. Als laatste: je hoeft het probleem niet zelf op te lossen. Alleen al het feit dat je er bent — voor het kind en/of de ouders — kan een groot verschil maken. Zorgen delen is geen bemoeienis, het is omkijken naar elkaar! – Keshia Juliënne
Keshia Juliënne
is als projectmanager en expert in het
verbeteren van de jeugdzorg werk
zaam bij Het Vergeten Kind. Ze beschikt over een brede achtergrond binnen het jeugddomein, met werk ervaring bij onder andere gemeenten, jeugdteams, ambulante (jeugd)ggz en als POHGGZ. En ze is gedreven om blijvende impact te maken voor kwetsbare kinderen en jongeren.
Soms kom je iets tegen waarvan je denkt: moet ik hier iets mee? Een buurkind dat elke dag tot heel laat buiten speelt. Of geschreeuw achter een voordeur. In de rubriek ‘Het Vergeten Kind denkt mee’ bespreken we precies dat soort situaties. Geen oordeel, maar wél een eerlijk antwoord van onze experts. Heb jij een vraag die je bezighoudt? Laat het ons weten.
Stuur je vraag (anoniem mag ook) naar [email protected].
We denken graag met je mee.
