Te vaak wordt er óver kinderen gepraat in plaats van mét hen. Daarom heeft Het Vergeten Kind een eigen jongerenraad; The Unforgettables. Elke Unforgettable heeft een verhaal dat belangrijk is om te delen. Hier vertelt Wilco (19) hoe de vele doorplaatsingen in de jeugdzorg zijn leven hebben beïnvloed.

“Op mijn twaalfde werd ik uit huis geplaatst, omdat het thuis niet meer veilig was. In eerste
instantie was ik opgelucht, omdat ik dacht dat het nu beter zou gaan met me, maar het bleek het begin te zijn van vele doorplaatsingen in de jeugdzorg. Mijn leven was lastig. Inmiddels — zeven jaar later — heb ik een leuke bijbaan als manager bij een Indonesische toko en heb ik weer zin in de toekomst, al draag ik de gevolgen van de vele doorplaatsingen wel met me mee.

Vijf keer verhuisd

In totaal ben ik vijf keer doorverhuisd. Waarom ik telkens weer weg moest, werd me niet goed
uitgelegd. Als ik überhaupt een reden kreeg, was het meestal: ‘we vinden deze locatie toch
niet geschikt voor je’. In het begin deed ik nog moeite om contact te leggen, vrienden te
maken, maar na de zoveelste verhuizing dacht ik: waarom zou ik dat nog doen, als ik toch elk moment weer weggestuurd kan worden?

Smoesjes om niet af te spreken

Door de vele doorplaatsingen kon ik ook een lange tijd niet naar school toe, waardoor
ik een leerachterstand heb opgelopen — iets waar ik nog steeds enorm van baal. Toen ik eenmaal weer op school zat en nieuwe klas genoten met me wilden afspreken, kwam ik met een smoesje op de proppen. Door het constante verhuizen durfde ik me niet meer open te stellen. Helaas werkten mijn smoesjes vaak en zat ik na een schooldag weer alleen op mijn kamer op de groep.

Vrienden als zelfgekozen familie

Op dit moment woon ik op mijn vijfde plek. Dat ik hier wel vrienden heb gemaakt, komt echt
door het doorzettingsvermogen van de jongens. Toen iemand zei: ‘Kom even bij me chillen,’
verzon ik zoals altijd een smoes. Maar ze prikten erdoorheen. Er werd gezegd: ‘Wilco, jongen,
van ons kom je niet af! Als je weer wordt over geplaatst, komen we je gewoon opzoeken!’
Dat ze dat voor me overhebben, vind ik super. Mijn vrienden zijn mijn zelfgekozen familie

The Unforgettables

Bij The Unforgettables heb ik ook vrienden gemaakt. We kunnen goed met elkaar praten,
en huilen samen kunnen we ook. Maar net zo belangrijk zijn de grappen die we met elkaar
maken over alles wat we hebben meegemaakt. Het is humor die alleen wij begrijpen. De positieve impact die ik als Unforgettable kan maken, is ook belangrijk voor me. Voor mij is het te laat, maar door mijn verhaal te delen kan ik de levens van andere kinderen verbeteren.

Mijn droom: een eigen horecazaak

In september begin ik aan de opleiding tot Retail manager en natuurlijk blijf ik bij de Indonesische toko werken. Mijn baas steunt me, we hebben op de counter zelfs een donatiebox voor Het Vergeten Kind staan. Ik heb dan ook besloten om de negativiteit uit het verleden achter me te laten. Ik ben blij met waar ik sta in het leven en kijk uit naar wat er nog komt. Een eigen huisje, tijd doorbrengen met vrienden en uiteindelijk zou ik graag een eigen horecazaak beginnen.”