“Er kwam zoveel op me af, dat ik bang werd om 18 te worden”

Mika was 8 toen hij voor het eerst in aanraking kwam met jeugdzorg. Door de onveilige situatie thuis komt hij samen met zijn broertje en moeder op zijn 10e in een crisisopvang terecht. Na een jaar krijgen ze weer een eigen woning en een gezinsvoogd. Mika komt op zijn 15e in een GGZ-instelling terecht. Daar zit hij tot hij bijna 18 is. Twee maanden voor zijn 18e verjaardag verhuist hij naar een andere instelling, waar hij nu nog steeds zit. 

“Een paar maanden voor mijn 18e kreeg ik van mijn begeleider het advies om een app te downloaden. Hierop stond een enorme lijst met zaken die geregeld moeten worden als je 18 wordt. Ik kreeg veel stress van de enorme lijst. Waar moet ik beginnen? Hoe pak ik het aan? Vanuit de jeugdzorg was geen begeleiding meer. Download de app maar. Daar staat alles in, zeiden ze.” 

Bang om 18 te worden
“Voordat ik de app had keek ik uit naar mijn 18e verjaardag. Eindelijk zelfstandig, feestjes met vrienden, niemand die iets over me te zeggen had. Ik zou onafhankelijk zijn! Dat gevoel was snel weg toen ik zag wat er allemaal op me af kwam. Ik had ineens geen zin meer in m’n 18e verjaardag.”

“Ik was bang om 18 te worden. Ik krijg jeugdzorg, maar hoe gaat dat als ik straks 18 ben? Dan heb ik niemand meer om op terug te vallen. Niemand neemt me serieus, want ik ben straks volwassen maar nog lang niet klaar in de jeugdzorg. Welke toekomst is er voor mij? 

“Ik voel me een kind met volwassen verantwoordelijkheden. Inmiddels ben ik 19 maar het voelt nog steeds zo.” 

Van het kastje naar de muur
“Tot mijn 18e heb ik een aantal therapieën gehad om aan mezelf te werken. Op het moment dat je 18 wordt, is dat ineens niet meer vanzelfsprekend terwijl ik er nog steeds wel behoefte aan heb. 17 of 18 jaar oud, mijn problemen zijn niet ineens weg op mijn 18e verjaardag.” 

“Jeugdhulpverleners zoeken automatisch voor jou naar de beste manier om hulp te krijgen bij psychiatrische problemen. Zodra je 18 bent moet je dit hele traject zelf oppakken. Ik startte dus bij mijn huisarts, waar ik mijn hele verleden moest delen. Vervolgens kwam ik op een wachtlijst voor psychische hulp. Toen ik uiteindelijk na 3 maanden een intakegesprek had, werd ik afgewezen omdat mijn problemen te complex waren. Ik moest zelf weer alles opnieuw in gang zetten, dus weer terug naar mijn huisarts en op zoek naar een passend hulptraject.” 

Geen zorg, wel een snoeppot
“Jeugdhulpverleners  zouden de verplichting moeten krijgen om jongeren voor te bereiden op wat het betekent als je 18 jaar wordt. Nu kreeg ik op mijn 18e verjaardag een snoeppot van mijn begeleiders. En stopte op die dag alle zorg en begeleiding per direct.” 

“Op dit moment zit ik nog in een groep voor begeleid wonen. Er wordt gezocht naar een woning voor mij. Tot die tijd kan ik hier blijven.”