“Ik wilde helemaal niet 18 worden, want dan zou ik op straat komen te staan.”  

Kenley (20) groeide op in een onveilige en moeilijke gezinssituatie. Als kind  verhuisde hij veel. Daardoor heeft hij moeite om zich te binden. Als hij 15 is loopt hij voor het eerst van huis weg. Hij belandt voor korte tijd in de crisisopvang, maar gaat toch weer naar huis. Op zijn 17e loopt hij opnieuw weg en komt dan voor langere tijd in de jeugdzorg terecht. 

“Het was een soort begeleid wonen. We zaten met acht jongeren op een groep. Alles was erop gericht om ons voor te bereiden op zelfstandigheid, maar echte hulp hierbij heb ik nooit gekregen. Ga het maar gewoon doen, daar leer je van, werd vaak gezegd. Aandacht voor mijn echte problemen was er nauwelijks.” 

“Ik kreeg vijf maanden om tot mezelf te komen. Als je vanaf je geboorte al met problemen thuis te maken hebt dan los je dat niet in een paar maanden op voor jezelf. Ondertussen zochten mijn begeleiders vooral hard naar een woonruimte, want mijn 18de verjaardag kwam eraan.”

Bijna op straat beland
“De laatste maanden voor mijn 18e verjaardag had ik veel stress. Ik sliep slecht. Anderen zeiden enthousiast tegen me hoe gaaf het was dat ik bijna 18 werd. Maar ik had er geen zin in. Ik wilde helemaal niet 18 worden, want dan zou ik op straat komen te staan.”  

“Als jongen van 17 wist ik niet wat er allemaal op me af zou komen zodra ik 18 werd. Ik vertrouwde op mijn begeleiders, maar die hebben mij nooit echt voorbereid. Ze hebben geprobeerd om mij met voorrang aan een woning te helpen, maar dat ging uiteindelijk niet door. De reden was dat ik nooit lang een baan wist vast te houden. Dat ik veel en snel van baan wisselde komt door mijn verleden, maar daar is nooit aandacht voor geweest.” 

“Er werd gezegd dat ik een zorgverzekering moest afsluiten. Ik heb daarom maar de goedkoopste genomen, want geld had ik niet. Niemand die me hierover tips gaf, bijvoorbeeld over een tandartsverzekering.” 

Expres vaak van baan wisselen
“Om me heen hoorde ik dat anderen in mijn groep ook na hun 18e jeugdzorg kregen omdat hun hulpvraag groter was dan die van mij. Mijn hulpvraag was blijkbaar niet groot genoeg om jeugdzorg te verlengen. Toen heb ik er alles aan gedaan om mijn hulpvraag groter te maken. Ik was bang om op straat te belanden. Ik zorgde er bewust voor dat ik in de maanden voor mijn 18e verjaardag veel van baan wisselde zodat, duidelijk werd dat verlengde jeugdzorg de enige optie werd voor mij. Ik ben hier niet trots op. Want het is natuurlijk niet heel positief als men ziet dat je zo vaak van baan wisselt in korte tijd. Voor mij was het op dat moment de enige optie om niet op straat te belanden.”